Schoolzwemmen

Toen ik zes jaar oud was zat ik in groep 3 van de basisschool, toen nog de eerste klas. In die tijd kregen we nog schoolzwemmen. Elke donderdagmorgen reed er een grote bus van De Haan Touringcar in Den Helder voor het schoolplein en stapten alle klassen vanaf groep 3 in.

Dan werden we naar Zwembad de Schots gereden.

Dat was best spannend, niet alleen vanwege het zwemmen maar de school was gesplitst in 2 locaties dus behalve tijdens deze dagen hadden de kinderen uit groep 3 en 4 geen contacten met die grote jongens en meisjes uit groep 5-6-7 en 8.

Ik kan me nog steeds één specifieke dag herinneren, de dag dat ik van het kleine bad naar het grote bad werd gebracht door de badjuf. Ik mocht aansluiten bij een groepje oudere kinderen daar. Dubbel spannend: Het diepe bad, hoewel je altijd begon aan de kant waar je nog net je hoofd boven water kon houden als je op je tenen stond, én met grote kinderen van de bovenbouw. Eerlijk gezegd zag ik dat allemaal helemaal niet zo zitten. Ik was een onzeker en angstig kind, geen fan van koud zwemwater, diepwater en ook niet van onvoorspelbare oudere kinderen die ik niet kende.

In de rij stond ik te bibberen, proberen onzichtbaar te zijn.

De grote kinderen negeerden me, behalve 1 jongen. Hij lachte me bemoedigend toe en stond achter me in de rij. Hij snapte zonder woorden van mij dat ik wat ruimte nodig had in die rij en hij zorgde dat ik die ruimte kreeg.

Ik voelde me direct veilig als ik voor hem in de rij stond en zwom steeds zo hard als ik kon naar de overkant om mijn plek in de rij, voor hem, niet kwijt te raken.

Dit is een core memory die ik heb. Dat moment, die dag, die school zwemles.

Alex en ik kennen elkaar al heel erg lang voor we verkering krijgen als ik 15 jaar oud ben en hij 18 jaar oud is, vandaag is dat precies 28 jaar geleden. Ons verhaal hoop ik op te gaan schrijven, one day. Een klein stukje ervan is de zwemles hierboven beschreven.

Als wij jaren later onze schoolzwem ervaringen naast elkaar leggen dan realiseren we ons allebei ineens dat hij de jongen is uit mijn verhaal. Ineens vallen alle puzzelstukjes van die herinnering op hun plek en smelten samen met de persoon die ik op dat moment in de ogen kijk.

Vandaag is het 28 jaar geleden dat wij officieel verkering kregen en al 28 jaar geeft hij me datzelfde veilige verzorgde gevoel in de wereld als toen op die ene dag in het zwembad tijdens die spannende eerste onzekere zwemles in dat diepe bad.

Ps. Deze foto’s zijn ook precies 28 jaar oud vandaag!