Wat een weken…. Tussen mijn vaders hersenbloeding en revalidatie hebben we wel even getwijfeld of we het reisje door zouden laten gaan. Maar de laatste x dat Alex en ik echt met zn 2en weg zijn geweest (dat ene nachtje Dortmund afgelopen zomer was een trial run en veel te kort) was in 2008 naar Wenen. Dat is 15 jaar geleden en wij lopen al enige tijd op ons tandvlees. Dus ja, geen levensgevaar meer bij mijn vader, wij besloten te gaan. Nu hebben we enorm genoten van de tijd met elkaar en de focus op elkaar plus de onbetaalbare stilte om ons heen waardoor we onze eigen gedachten konden horen voor wel 5 hele dagen achtereen. Echter de eerste 2,5 dagen had ik koorts en de laatste 2,5 dagen en op dit moment nog steeds heeft Alex koorts. We zijn niet fit. Ondertussen is ook mijn vader ziek. Hoge koorts, ergens een infectie en midden in de nacht door de verpleging op de grond gevonden, niet zelf overeind kunnen komen en een grote bult op zijn hoofd. Ik heb dagelijks contact gehad met het revalidatiecentrum, ook tijdens deze dagen.
En toch gaat dit reisje de boeken in als een mooie herinnering en koesteren we de uren die we even los van alles waren met z’n 2en. Wij gaan zeker niet weer 15 jaar wachten om tijd voor elkaar te maken. Wat we hiervan geleerd hebben is om niet meer zolang te wachten en uit te stellen omdat het leven er tussen komt zodat er teveel van dat ene reisje in de zoveel jaar afhangt. Als we straks weer opgeknapt zijn zullen we voelen dat we weer aan vakantie toe zijn want echt uitgerust zijn we er niet van geworden door het ziek zijn. Maar dat is oke. We weten nu dat ons volgende moment dichtbij is. Dat hebben we nog net niet contractueel vast laten leggen samen 😉
Voor wie in hetzelfde schuitje zit, doe je voordeel met onze levensles, of niet. Net wat je wil. ❤️😘
Reactie schrijven