Cees Pielage 24-08-1947 / 13-06-2023
Mijn vader wordt op 07 februari van 2023 met spoed per ambulance naar de eerste hulp gereden.
Hij heeft een hersenbloeding en een epileptisch insult gehad.
Ze houden hem twee weken in het ziekenhuis. Hij is een heleboel kwijt. Zijn spraak, zijn geheugen en er zijn verlamming en uitvalsverschijnselen.
Als hij na twee weken stabiel genoeg is en weer onverdund mag drinken en on-gepureerd mag eten dan vertrekt hij naar Schagen om daar te revalideren.
Door de hersenbloeding is zijn kortetermijngeheugen beschadigd en dit lijkt wel iets te verbeteren maar daar lijkt het bij te blijven. Hierdoor vergeet hij elke vooruitgang die hij maakt. En hij maakt echt enorme vooruitgang. Sprongen.
Voor hem is elke dag echter een vergelijking met voor de hersenbloeding ipv sinds de hersenbloeding. Hij raakt meer en meer gedeprimeerd hierdoor en ziet zichzelf niet meer thuiskomen. Hij geeft meerdere malen aan dat het leven voor hem niet meer hoeft.
De ontslagdatum wordt steeds maar weer vooruitgeschoven omdat er nog steeds vooruitgang plaatsvond en dit bevestigt, op dat moment, onterecht zijn angsten hieromtrent.
Langzaam kwam de echte eindstreep dichterbij. 8 Juni zou hij definitief naar huis gaan.
Drie weekenden daarvoor gaat hij een weekendje thuis oefenen.
Hij heeft dan al drie dagen buikpijn en ze vermoeden door obstipatie.
Thuis slaapt hij in zijn eigen bed en lijkt de pijn wat af te zakken maar zondagavond terug in Schagen komt het in alle hevigheid terug.
Op 25 Mei, een donderdag, bellen ze me uit Schagen. Ze vermoeden een blindedarmontsteking. Ik moet hem in Schagen ophalen en naar de spoedeisende hulp in Alkmaar brengen.
Daar blijkt het na vele onderzoeken een aneurysma te zijn van 8,5 cm. Ongekend. Een wonder dat hij nog leeft.
Wat wil hij? Opereren of binnen nu en 48u overlijden?
Nou ja. Opereren dan maar. Laten we het maar proberen zegt hij. Want tja. Zijn dochter zit naast hem, zijn vrouw en zoon op FaceTime. Wat ga je zeggen? Dat je ze in de steek wil laten?
Nee dat kon hij niet. Bovendien was hij er niet 100 maar wel 200% zeker van dat hij als gevolg van de mega zware buikoperatie zou komen te overlijden. De artsen zeiden ten slotte dat een fit en gezond persoon al een behoorlijk risico tot overlijden had bij een mega operatie zoals deze en fit en gezond voelde mijn vader zich zeker niet op dat moment.
Eerlijk, gezien onze familiegeschiedenis met aneurysma’s had ik er ook een hard hoofd in.
‘Als ik John zie dan weet ik dus dat het niet gelukt is’ zei hij en ze reden hem van ons weg.
Maar de volgende morgen zag hij mij en mama en zei hij: ’Ik heb John niet gezien…’
Hij ontwikkelt een blaasontsteking door de katheter en krijgt als gevolg daarvan een delier.
Tijdens dit delier geeft hij steeds aan dat hij wil sterven, dat het zijn bedoeling was geweest tijdens de operatie te sterven. Dat hij niet snapt waarom hij hier nog is, op een toon die niet laat misverstaan dat hij het een wrede grap vindt.
De blaasinfectie wordt aangepakt en het delier zakt af maar heeft zijn kortetermijngeheugen nog meer aangetast.
Hij vergeet steeds waar die lange rits op zijn buik vandaan komt, wat hem is overkomen en waarom hij pijn heeft.
Consequent blijft hij in de uitspraak dat hij elke morgen baalt dat het weer niet gelukt is er snachts tussen uit te piepen. Dat zijn de woorden die hij gebruikt: ik wil er gewoon stilletjes tussen uit piepen. Bijna wanhopig: waarom lukt dat nou niet?
Anderhalve week na de aneurysma operatie keert hij terug naar Magnushof in Schagen om aan een nieuw revalidatie traject te beginnen en de ontslagdatum van 8 juni, die zó belangrijk was geworden voor hem, komt te vervallen.
Op Dinsdagavond vraagt hij om een slaappil en die krijgt hij.
Maar hij is nog wankel en onstabiel door de operatie en dat in combinatie met de slaappil zorgt ervoor dat hij tijdens het nachtelijk toiletbezoek omvalt, zijn hoofd stoot en op zijn heup valt. Het is zo pijnlijk dat ze in eerste instantie zelfs bang zijn dat hij het gebroken heeft.
Dit zorgt ervoor dat de arts woensdag met hem in gesprek gaat over de Wat als.
Wat als de heup gebroken was geweest? Wil u dan naar het ziekenhuis en behandeld worden of niet? Of wilt u gewoon pijnstilling en inslapen?
Ho. Wacht. Inslapen? Er stilletjes tussen uit kunnen piepen?
Ja, naar zo’n uitweg ben ik al opzoek sinds 7 februari!
En dus wordt in overleg met mij, in verband met het delier dat hij net heeft gehad, besloten het beleid in zijn dossier aan te passen.
Van woensdag op donderdag krijgt hij weer buikpijn. Beestachtige buikpijn is hoe hij het omschrijft.
Hij ligt de hele nacht wakker en vergaat van de pijn.
Donderdag blijkt de buik steeds minder soepel.
Conclusie: de geplaatste aneurysma prothese is gaan lekken door de val.
Een nieuwe operatie is nodig.
Op naar het ziekenhuis zegt mijn vader.
De revalidatiearts is verbaasd.
‘U gaf gisteren aan niet meer behandeld te willen worden, waarom wilt u dan nu naar het ziekenhuis?’
‘Omdat ze me daar slaapmiddel kunnen geven en morfine en dan kan ik eindelijk eindelijk eindelijk gaan.’
De revalidatiearts legt hem uit dat dit ook gewoon hier kan.
‘Nou. Waar wacht u nog op dan?’ Vraagt mijn vader.
Hij wil wel dat het allemaal een beetje snel gaat. En zo starten ze donderdagmiddag met morfine en vanaf zaterdagmiddag met een slaapmiddel. Tussen donderdag en zaterdag zegt hij zijn vrouw gedag, zijn kleinkinderen, zijn zoon, zijn neefje en twee dierbare vrienden.
Samen met Louise en Mesika drinkt hij nog een biertje.
Zijn eerste dosis slaapmiddel krijgt hij om 14:00 in de middag en de 2e om 18:00 in de avond.
Mijn vader wordt ondanks die 2e dosis van het paardenmiddel dat hem onder zeil moet houden steeds wakker. Dan doet hij 1 oog open en ziet me zitten. Doet twee ogen open en zegt:
‘Dit kan wel ff duren hoor. Zorg je dat je een fatsoenlijke nacht slaap krijgt? Ik zou het zonde vinden als je eerder zou gaan dan ik…’
Ja pap. Ze hebben in de kamer hiernaast een bed voor me opgemaakt.
‘Oke. Dan is het goed.’
Dan zegt hij opeens: leg die telefoon eens weg, als jij wakker bent en ik nog wakker ben, dan kunnen we net zo goed nog even kletsen. Maar hij valt wel steeds paar minuten in slaap en komt dan weer terug en weer in slaap en weer terug etc.
Hij vertelt mij dingen die ik nog moet doen in mijn leven: gezond blijven en reizen en oud worden zolang ik gezond blijf. Hij is helemaal oke en lijkt de puntjes op de i te willen zetten.
Ik vind hem erg nog wel erg wakker en besluit om een opklapbedje te vragen en niet in de kamer hiernaast te gaan slapen. Hij ziet me het bed uitklappen en zegt: ‘Gezellig, een logeerpartijtje…’
Hij slaapt weer even en opent dan de ogen weer.
‘Het leukste zou ik het vinden als ik straks mijn broertje John tegenkom. Hij had altijd mooie verhalen en veel had hij er van mij.
Het bosmannetje
En dan vertelde ik dat aan John en Rob en dan had ik de nachtmerries terwijl ik het zelf verzonnen had!’
Hij slaapt weer.
En weer wakker:
‘Ik kreeg vroeger in de zomer altijd een pak ijs van de Jamin van mijn vader. Room ijs. Dat was in Alkmaar. En soms wel twee. En soms bij een vriendje thuis dan nog 1 en dan had ik er wel drie op 1 dag.’
Een verpleegkundige vraagt of ik niet wat wil eten.
‘Eten?!’ vraagt papa.
Ehm pap, je hebt al slaapmiddelen gehad. Eten is nu niet heel verstandig meer volgens mij. De verpleegkundige knikt in bevestiging.
‘Maar voorgoed gaan slapen op een lege maag vind ik ook niets.’ Zegt hij.
Wilt u een ijsje meneer? Vraagt de verpleegkundige.
Dat wil meneer altijd zegt hij en zo eten we samen nog een ijsje.
Na het ijsje staat hij op en gaat zelfstandig naar het toilet.
Meneer Pielage! Wat gaat u doen? Roept de verpleegkundige verschrikt.
‘Plassen?’
Wilt u geen bedpan?
‘Nee ik ben er nu al bijna. Hoezo?’
U heeft al twee doseringen slaapmiddel gehad!
‘Al twee?! Waarom ben ik dan nog wakker?!’
Ja goede vraag…
Hij gaat weer in bed liggen en doezelt weer in.
Als hij weer wakker wordt verteld hij me waarom en hoe hij verliefd werd op mijn moeder.
En gaf daarna toe dat de laatsten JAREN haar minder leuke karakter trekken haar steeds meer overnamen
Maar goed. Hij vertelde dat ze zó ontzettend lief voor hem was. Dat al zijn vriendinnetjes voor haar en incl alle andere vrouwen in zijn leven, hem altijd probeerde te beperken, begrenzen en veranderen: minder lang sporten, minder lang gitaar spelen, minder lang lezen. En mijn moeder klaagde nooit
Hij zei: ‘Ze was de enige vrouw die me nooit heeft geprobeerd te veranderen.’
En dan zakt hij weg in een diepe slaap.
Tot de volgende morgen…
‘Hey, goedemorgen. Nou ik ben er dus nog.’ Is zijn reactie als hij de ogen opent en mij ziet zitten tijdens de dosis van 06:00 in de ochtend en daarna slaapt hij weer verder.
Zondagavond was hij weer klaarwakker. Kon een gesprek voeren, verging van de pijn in buik en hoofd, zei dat ook. Wilde uit bed, gaan lopen (dan zou hij vallen) en probeerde de katheter eruit te trekken.
Hij maakte grapjes met mij, kuste mijn hand en glimlachte naar mij vlak voor hij met een nieuw extra tussendoor dosis weer wegzakte.
Vervolgens werd besloten de dosering van beide middelen met 50% te verhogen.
Nog steeds werd hij elke 4 uur wakker. Steeds ongemakkelijker. Hij begon ook te plukken aan zijn buikwond in zijn slaap.
Weekend is voorbij. De eigen artsen zijn er nu weer.
Zij starten direct met twee pompen, slaapmiddel dosering en de morfine worden enorm verhoogd en er is nu elk uur afgifte en elke twee uur kan de verpleging op een knop drukken voor een extra gift als ze denken dat hij ongemakkelijk of onrustig is.
Vanaf dat moment is hij echt goed onder zeil en wordt niet meer wakker.
Dinsdag: Hij heeft een regelmatige ademhaling, heeft af en toe de schim van een glimlach op zijn gezicht.
Hij is super vredig en comfortabel. Heeft het wel een beetje warm dus de verpleging was er helemaal mee aan: wassen en koelen en lekker onder een lakentje met ontbloot bovenlijf. Wilde ventilator aanzetten enzo. Nou mocht dat wel van mij maar niet met de luchtstroom zijn kant op want oh oh oh wat hoor ik zijn stem in mijn hoofd klagen over tocht 🙈
Hij is er nog. Maar hij is content. Dus het gaat naar omstandigheden goed.
Dinsdagmiddag:
Ik zet muziek aan voor hem. Ik begin met Iers, gevolgd door Georgisch en de laatste 45 minuten was het Grieks. Hij heeft zijn laatste adem uitgeblazen om 21:37 in mijn bijzijn op dit nummer. Per toeval vind ik vanmorgen dit YouTube clipje waar ze er ondertiteling onder geplakt hebben voor iedereen die niet zoals mijn vader vloeiend in Grieks is/was. Ik denk dat hij niet op een mooier nummer had weg kunnen glijden. (voor de subs het nummer openen in YouTube zelf)
Reactie schrijven