Op zondag 4 februari was het dan zover. Met een ziek hoofd, pijn in mijn rug en de hulp van Stina, Ilona, Marcelo en Mesika, Tharanika en later op de dag ook Erwin, hebben we mijn moeder verhuist.
Het begon al goed. Mijn moeder had de kat nog niet gevangen, had geen idee meer dat we dit al meerdere malen hadden afgesproken en was ook het tekstberichtje dat we de avond ervoor stuurden alweer vergeten. Vorige week kwam iemand van de woningbouwvereniging langs om te kijken naar het bestaande keukenblok en deze meneer had een stukje onder het aanrecht opengemaakt en niet meer afgesloten dus toen wij binnenkwamen raakte de kat in paniek (ze is altijd enorm schuw en komt alleen tevoorschijn als mijn moeder alleen is of hooguit als alleen mijn broer op bezoek is) en kroop onder het aanrecht. Nou gingen wij hier niet op wachten en we hebben mijn moeder haar nieuwe huissleutels overhandigd, haar in de auto laten plaatsnemen en haar naar het nieuwe adres gereden. Hier aangekomen wist ze even niet meer waar ze nou naar binnen moest, maar eenmaal in het gebouw wist ze wel dat ze met de lift naar de 4e etage moest en waar op de 4e etage haar voordeur zich bevond. Toen ze haar voordeur opende zaten daar Stina en Mesika en Tharanika in een al vrijwel geheel gemeubileerde woonkamer. De afgelopen weken hebben wij marktplaats afgespeurd naar nog hele nette spullen van veelal mensen met geld te veel, die ervoor bijna niets vanaf wilde, in een stijl die bij de kasten past die ze persé mee wilde omdat deze nog door haar vader zijn gemaakt.
Mijn moeder wilde al haar eigen meubels mee, maar haar meubels waren bijna allemaal aan vervanging toe. Mijn ouders hebben 25 jaar gewoond op het oude adres en bij het verhuizen naar dat adres hebben zij een nieuwe bank gekocht. Dit was voor het eerst in 20 jaar dat zij een hele nieuwe bank kochten, daarvoor hadden ze altijd 2e hands banken en stoelen van vrienden en kennissen overgenomen en mijn moeder was ontzettend trots op deze bank. In de 25 jaar dat deze bank er stond is deze nul keer gereinigd, heeft de bank drie katten en een hond zien komen en gaan. Inmiddels lagen er handdoeken en kleedjes op om beschadigingen en niet te verwijderen vlekken te verbergen. De drie stoelen die er stonden staan er niet 25 jaar, maar toch zeker al 15 jaar. Compleet versleten, nooit gereinigd en de ergste van de drie met een berg kleedjes erop, onder de haren. De stoel van de kat.
Mijn moeders alzheimer en gebrek aan ziekte-inzicht zorgt ervoor dat het huis al enige tijd niet schoongehouden wordt. Zij ziet zelf het vuil niet meer en ze laat hulp niet toe omdat ze het in haar beleving allemaal nog prima zelf kan. Er zit hier sowieso trots, maar ook onnodige schaamte voor het accepteren van hulp.
Als je de voordeur binnen stapte dan sloeg de stank je in het gezicht en deze geur zit diep in alle meubels. Ik heb het afgelopen jaar veel klachten gehad van de zorg dat hier wat mee gedaan moest worden. Waarop ik uitlegde dat ze dat absoluut niet zou toelaten. Na tientallen pogingen (lief, streng, zacht, vriendelijk, dwingend, manipulerend) door de zorg zelf moesten ze toegeven dat het niet te doen is. Ze laat geen hulp toe. We kregen zelfs al teruggekoppeld dat ze de moeilijkste dementerende bejaarde is die de meeste binnen het team in jaren hebben meegemaakt. Voor sommige zelfs ooit, ondanks een al lange carrière. Ik kan je zeggen, dat voelde tegenstrijdig genoeg best wel goed. Ik voelde daar wel enige vindicatie bij. Mijn hele leven ben ik al ‘lastig’ en ‘moeilijk’, een ‘aansteller,’ ‘overgevoelig’ in haar ogen en hoewel ik allang op een punt ben dat ik besef dat het misschien niet aan mij ligt, het mogelijk zelfs nooit aan mij gelegen heeft, het kind in mij dat soms moeite heeft deze diep lopende overtuigingen los te laten vindt dit soort terugkoppelingen fijn om te horen. Een soort bewijs dat niet ik maar zij moeilijk is.
Ik dwaal af. De verhuizing. Dit was het moment waarop we het vieze huis probleem in 1x konden aanpakken. En dus kwam mijn moeder in een gespreid bedje terecht. Letterlijk. Want hoewel ze haar bed meenam lag daar al nieuw en schoongewassen beddengoed klaar om het bed mee op te maken. Nieuwe moltons, nieuwe hoeslakens, nieuwe kussens, nieuw dekbed en overtrek. Etc. En boy oh boy was dat nodig.
Van de dagcreme tot de paracetamol, van een nieuwe tandenborstel tot een nieuwe kam. Alles was over datum, kapot of dusdanig opgebruikt dat het pijn deed om ernaar te kijken en alles is vervangen en lag al klaar.
Omdat we er 100% zeker van waren dat mijn moeder deze spullen en meubels nooit zonder slag of stoot ging accepteren zaten daar dan Mesika en Tharanika toen mijn moeder er naar binnen stapte. Louise belde in via beeldbellen. Ook stond er een boeket bloemen, gebak in de koelkast en een kaart op tafel. We wilden het zo feestelijk mogelijk brengen. De kinderen legden in persoon uit én met de geschreven boodschap op de kaart dat zij haar een frisse nieuwe start toewensten na het afgelopen jaar. En dat zij haar al deze nieuwe spullen cadeau deden, dat zij met veel liefde dit bij elkaar hadden gezocht en het hadden ingericht. Mijn moeders eerste vraag was wat er dan met haar eigen meubels moest. Ik zei dat dit een goede vraag was, daar moesten we dan nog maar eens goed over nadenken, maar wauw, was het niet mooi en was het niet super lief?
Stina deed ook enthousiast mee en mijn moeder beaamde dat het inderdaad super lief was.
Toen Mesika en Tharanika vertrokken waren naar het het oude adres om te gaan helpen en ik gedurende de dag verscheidene keren terugkwam om spullen te brengen gaf ze steeds aan wel haar eigen bank te willen want deze had ze zelf uitgezocht en deze was nog steeds zo mooi. Maar dat werd wel gevolgd door een: ‘maar ja, omdat het van de kinderen komt kan ik moeilijk weigeren.’ En dat was precies wat ik met deze actie had gehoopt te bereiken. Het wandmeubel moest wel over zei ze, die moest dan maar in haar slaapkamer aangezien er in de woonkamer geen plek meer voor zou zijn nu. Maar de volgende dag kwam ze daar alweer van terug gelukkig.
Mijn moeders nieuwe huisje!
Ondertussen waren we op het oude adres bezig met alle spullen die wel mee verhuist gingen worden grondig schoon te maken. We hielden en houden mijn moeder angstvallig weg van het huis, omdat ze anders spullen mee wil die echt niet meer mee kunnen maar waarvan zij geen afstand kan of wil doen.
Veel spullen waren zo ontzettend vies dat alle mensen die hebben meegeholpen het gevoel hadden dat ze zichzelf moesten laten ontsmetten en ondanks dat veel van de meubels weg zijn naar het grofvuil, de deuren en de ramen open hebben gestaan en de oude kattenbakken buitenstaan stinkt het hele huis nog steeds. Zodra je binnenloopt ruik je het. Mijn moeder is pas afgelopen April gediagnosticeerd, maar afgaande van dit huis is dit al veel langer aan de gang.
Uiteindelijk zijn meegegaan: twee boekenkasten minus de boeken (alleen de boeken van S. Carmiggelt zijn meeverhuist), de diepvries (de extra vriezer, ze heeft in de nieuwe woning een inbouwkoelkast), de bedden, de nachtkastjes, wat servies, kleding, alle foto’s in lijstjes, haar medicatie, twee plankenkastjes die nu in haar voorraadkastje staan. De wasmachine zal later volgen, dat ding is nauwelijks te verplaatsen en hij staat op zolder. Hier zijn we nog mee bezig.
Foto's van de oude woning. Deze post ik niet om haar te beschamen: ze kan er helemaal niets meer aan doen. Deze post ik wel om te verantwoorden waarom het volgens mij, mijn man en de zorg nodig was om zoveel mogelijk te vervangen.
Foto's van de oude woning. Deze post ik niet om haar te beschamen: ze kan er helemaal niets meer aan doen. Deze post ik wel om te verantwoorden waarom het volgens mij, mijn man en de zorg nodig was om zoveel mogelijk te vervangen.
Toen de voorraad kast was uitgemest gingen er drie grofvuilzakken de deur uit met producten die over datum waren of binnen 20 dagen zouden verlopen. Toen waren er nog steeds een paar shoppertassen vol houdbaar goed over dat naar het nieuwe appartement gebracht kon worden. Mijn moeder raakte in de war bij het zien van de hoeveelheid boodschappen. Zij had helemaal niet zoveel levensmiddelen in de kast staan: Van wie was dit allemaal, want het was echt niet van haar.
In de avond haalden Ilona en ik Chinees eten terwijl Alex Jules ging ophalen bij een vriendje waar hij de dag had doorgebracht in die tijd. Erwin, Alex P. en de meiden bleven wachten bij mijn moeder. In die tijd vroeg mijn moeder twee keer aan Erwin hoe het met Ilona gaat. Ze was vergeten dat ze haar die dag meerdere keren had gezien en dat Ilona op dat moment voor haar Chinees aan het halen was.
In de dagen die volgden heb ik wat verhuiskaarten verzonden en hebben wij een begin gemaakt met het uitruimen van het oude huis en tegelijk ook verdergegaan met dingen ophangen in de nieuwe woning, zoals lampen, een extra rookmelder, en wat dingen in lijstjes.
Mijn moeder vertelde mijn broer, toen hij de avond na de verhuizing voor het eten kwam zorgen, dat ze er al een week woonde en dat het wel begon te wennen. Op zijn aanhoudende reactie dat het net 24 uur was begon zij zich (oprecht) zorgen te maken om hem en zijn geheugen.
Op Dinsdag vroeg ze mij waar mijn vader toch bleef. Met enige verontwaardiging zei ze: ’Ik heb vannacht alleen geslapen volgens mij en we zijn nog wel steeds getrouwd hoor!’ In de veronderstelling dat mijn vader het er nog even van nam op het oude adres, op zijn zolder, in alle rust. Nou had ik hem dat niet eens kwalijk genomen, maar zoals de zaken er voorstaan moest ik mijn moeder vertellen dat mijn vader overleden is en bij mijn woorden zag ik de realisatie over haar gezicht trekken en sloeg zij zichzelf tegen het voorhoofd.
Op Woensdag kwam ze aanlopen bij ons thuis. Volledig buiten adem. Ze kon haar huis niet meer vinden.
Ze was die ochtend naar de koffie en beweging ochtend geweest bij de Raatstede en wist daarna de weg terug niet meer. Ze waren haar wel komen halen, maar niemand heeft haar terug begeleid. De ingang van haar appartementencomplex zit met enkele meters ertussen naast dat van de Raatstede. De ingang van de Raatstede herkende ze wel, ik moet erbij zeggen dat de naam er ook boven staat aangegeven. De hoofddeur van het appartementencomplex herkende zij niet. De paniek in haar ogen terwijl ze bij ons naar binnen stapte zal ik van mijn levensdagen nooit meer vergeten. Ze keek me aan en vroeg me hoe ze nou de weg kwijt kon zijn, hoe ze haar huis niet eens meer kon vinden? En opluchting dat ze ons huis wel wist te belopen. Nadat Alex haar van een kopje thee heeft voorzien heeft hij weer teruggebracht. In de auto mompelde ze tegen zichzelf: ‘Zo ging het bij mijn moeder ook…’ Alsof ze een vluchtig moment van inzicht had.
Ondertussen loop ik zelf nog bij de psycholoog, werken we aan mijn triggers en hebben we het boek besproken dat ze me twee weken geleden heeft aangeraden. Hetzelfde boek dat Alex aangeraden kreeg door onze huisarts. Het boek dat ik in snel tempo uitgeluisterd heb en waar ik tranen van herkenning over heb gehuild, oa midden in de supermarkt. Heb ik vele gesprekken gehad met mensen die me na staan dit wel in mij herkennen. Ik dacht dat ik wist wat ADD/ADHD was. Maar ik wist niets. Niets meer dan wat TikTok, Instagram, de media en de maatschappij erover denkt te weten en te begrijpen. Iets waarvan de wereld zegt dat tegenwoordig iedereen het lijkt te hebben, dat het bijna als een excuus klinkt en als iets dat weggezet wordt als: ‘Als dat alles is…’ Of ‘Nou zo druk vind ik je niet…’ En ’Je kan je anders prima concentreren als je het leuk vindt, dus is wel makkelijk he, de schuld buiten jezelf leggen.’
Ik was één van die mensen hè. En inmiddels weet ik ook dat er maar een handjevol mensen is in de medische wetenschap die het echt begrijpen. Dus dat is helemaal niet zo gek. Maar ik leer er nu zoveel over en daarmee over mezelf, het verschil tussen wat ik dacht dat het was en wat het is, het verschil bij vrouwen en mannen, want tja, wij zijn natuurlijk ook nog eens gezegend met een enorme hormoonhuishouding. Het is een feest van herkenning, maar ook een emotionele. Emotionele disregulatie – ADD.
Mijn psycholoog vroeg me of het genoeg voor me was om het gewoon te weten. Dit is het niet. Niet voor mij. Ik wil het dan ook zeker weten, ik wil het laten testen. Ik wil geen eeuwige TikTok zelf diagnost zijn. En dus zitten die onderzoeken er ook aan te komen. In het boek herkende ik niet alleen mezelf en mijn partner, maar ook de impact en gevolgen van ouders met ADD/ADHD die kampen met overbelasting, burn - out en/of depressie, op de kinderen die eventueel in het spel zijn. Impact en gevolgen die ik al enige tijd zie ontvouwen bij Jules.
Het boek biedt ons een hoop handvaten hierin en daar zijn we direct mee aan de slag gegaan. Na anderhalve week zien we al verbetering. We zijn op het juiste spoor en dat voelt goed. Een boek dus, aangeraden aan mij door mijn psycholoog en aangeraden aan Alex door onze huisarts. Onafhankelijk van elkaar. Het Verstrooide Brein van Gabor Maté (of Scattered Minds: The Origins and Healing of Attention Deficit Disorder in het Engels) voor geïnteresseerden: ik heb ze in Eboek en Luisterboek in beide talen.
Inmiddels is het vrijdag 9 februari.
Hoewel de TV het deed en ook Internet en Telefonie werkte bleven bepaalde zenders blokjes geven. Hiervoor heb ik één en ander vervangen aan kabels en splitter, maar het mocht niet baten. Dus toen maar met Ziggo gebeld en een monteur verzocht. Deze gaf aan dat we beter over konden gaan op de Next Media Box. Ja, is een supermooi ding, maar nee, dat gaat voor mijn moeder niet werken. Zij moet haar oude vertrouwde apparatuur kunnen blijven gebruiken. Na wat heen en weer gesteggel over wat ik nog zou kunnen proberen en waarop ik meermaals aangaf dat al gedaan te hebben, kon er dan een monteur komen als ik kosten zou accepteren. Ik wilde best de kosten accepteren als het aan het apparaat zou liggen, maar ik wist zeker dat het aan ziggo’s signaal lag en uiteindelijk gingen we akkoord dat de monteur zou bepalen voor wie de kosten zouden zijn. Hij kon diezelfde dag nog komen. Moest ik wel even tot 18:00 daar blijven plakken. Het was 12:00 smiddags. Maar oke. Dan was dat maar klaar en geregeld… Monteur kwam, stelde vast dat het aan Ziggo lag, verving wat materiaal en liet weten dat het bezoek kosteloos zou zijn.
Ondertussen blijft mijn moeder praten over de Aldi. Ze moet naar de Aldi.
Ze woont nu naast de Dekamarkt en hoewel ze daar ook al jaren boodschappen doet moet ze nog steeds eenmaal per week naar de Aldi. Wij hebben gemerkt dat als zij naar de Aldi gaat ze over gaat op automatische piloot en haalt wat ze al jaren wekelijks haalt, alsof ze nog steeds een driepersoons huishouden voert. Want ze moet ook voor drie personen boodschappen doen. Iedereen die haar probeert af te remmen snauwt ze af. Ze geeft het zelf ook aan: ‘Ja dit ben ik gewend, dus laat me!’
Met als gevolg dat wij meer dan 10 verlopen kuipjes boter konden weggooien en stapels ongeopende vleeswaren nog terug daterend tot begin 2023. Ook uit de voorraadkast kwamen lang houdbare middelen, tassen vol, dat weg moest. Sommige dingen zover terug als 2016.
Vleeswaren en boterkuipjes. Allemaal in de koelkast, allemaal ongeopend en allemaal lang voorbij de houdbaarheidsdatum.
Én, ook niet onbelangrijk, een ander gevolg is dat zij steeds bedorven voedsel eet omdat ze niets weg kan gooien maar tegen de tijd dat zij aan het deze week gekochte brood toekomt is het al bedorven. Evenals de kaas en de vleeswaren. Etc.
Ze wil steeds terug naar de Stellingmolen om haar fiets op te halen. Deze fiets heeft twee lekke banden en ze heeft al tien jaar niet gefietst. Toen we uitlegden dat de fiets gemaakt moest worden ging ze liever een nieuwe kopen als dat sneller gaat. Waarom? Omdat ik haar auto heb afgepakt en dan kan ze fietsen naar de Aldi. Want ze MOET naar de Aldi.
De tijd dat mijn ouders rond moesten komen van een uitkering hebben een grote impact gehad. In haar beleving heeft de Aldi haar gezin gered. Door de betaalbare boodschappen kon zij elke dag een volledige maaltijd op tafel zetten én hield ze hier en daar zelfs wat kleingeld over om opzij te zetten voor onze verjaardagen en Sinterklaas.
Ik snap heel goed dat zij paniek voelt bij het idee dat ze niet langer naar de Aldi kan. Ik snap ook dat ze zelf niet eens meer begrijpt waar dat gevoel vandaan komt. Maar dat verandert weinig aan het feit dat deze sterke drang er is en aan de stress die zij ervaart nu wij haar trachten af te remmen.
De Aldi is ook niet in de buurt. Iemand moet haar brengen. Op dit moment doet de zorg dat om mijn broer te ontlasten. Maar ook de zorg vindt het een veel beter plan als ze voortaan lekker naar de Deka gaat, naast haar huis, omdat ze daar wel te sturen is en niet veel te veel haalt. Mijn moeder op haar beurt vindt het vreselijk dat ze nu met de zorg naar de Aldi gaat, vind dit wel beter dan niets, maar wil liever met mijn broer en als mijn broer niet wil dan maar met de fiets, want de door mij gestolen auto krijgt ze toch nooit meer terug. Haar woorden. Mijn broer heeft ook een eigen leven en wil zich wat meer los maken. Hij is daar al zes dagen in de week en tot voor kort waren dat zeven dagen. Omdat dit verwacht wordt van hem.
Voor hem is het lastig dat ook de zorg liever niet met haar naar de Aldi gaat en dat ze daardoor aan hem blijft trekken om haar daar heen te rijden. Het is heel moeilijk om haar iets te weigeren als je haar kind bent. Maar we weten ook dat hij er absoluut niet aan toe mag/kan geven. Dan zijn de verwachtingen gelijk weer zo dat hij wekelijks met haar moet gaan.
De fiets dus. Nu denken wij dat, als de fiets daar in de schuur staat, de stap om de lift naar de kelder te nemen, haar schuur te vinden en haar fiets te pakken om vervolgens op pad te gaan, veel te groot dan al niet onmogelijks is voor haar. We denken haast zeker te weten dat ze wat dat betreft niet tot handelen komt. Maar ja. Haar obsessie met de Aldi is levensgroot. Het zou maar net genoeg motivatie kunnen zijn.
Op vrijdag komt mijn broer niet meer eten. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan.
Mijn broer probeerde het dagelijks eten met mijn ouders al af te bouwen toen mijn vader nog leefde. Mijn vader moedigde dit ook aan. Mijn moeder stond dit onder geen beding toe en zowel mijn vader als mijn broer verloren deze discussie keer op keer.
Omdat het rechtstreeks tegen haar zeggen dat hij op vrijdag niet meer komt niet door haar geaccepteerd wordt (dan krijgen we zoveel verwijten en verzet en over ons heen en een schuldgevoel aangepraat dat we er wanhopig van worden en uiteindelijk toegeven) en mijn broer aangeeft dat hij het niet trekt om de confrontatie met haar aan te gaan, is er nu een heel omslachtige constructie bedacht waarbij mijn broer zegt dat hij op vrijdagavond cursus heeft en dus niet kan komen eten.
Zij weet dat hij niet meer komt eten op vrijdag. Ze heeft het afgelopen vrijdag herhaaldelijk tegen mij gezegd. Ze vindt dit niet leuk.
Ze hoopt elke week dat hij alsnog komt. En elke zaterdag zegt ze tegen hem (afgelopen keer in mijn aanwezigheid) ‘Ik heb op je gewacht gisteren, maar je kwam niet. Ik
Weet dat je cursus had, maar ik hoopte er toch op.’
Ze vertelde aan mij, mijn broer en mijn man dat ze geen hulp wil met maaltijden, dat ze wel een broodje eet dan, tot mijn broers cursus is afgelopen.
Maar mijn broer wil de dagen dat hij niet komt eten uitbreiden, alleen weet zij dit niet, want daar komt ruzie van.
Op mijn suggestie dat samen eten met de thuiszorg of in de Raatstede toch ook leuk en gezellig en lekker kan zijn werd zij giftig en boos. Hier wil ze niets van weten. Wij zijn haar kinderen en wij zijn het haar verplicht haar te verzorgen en haar eenzaamheid weg te nemen.
Ik kan niet voor mijn broer spreken, maar wel naar mijn ervaring en mijn beeld dat ik bij de situatie heb:
Mijn broer is een volwassen man van 41 met een heel groot plichtsbesef naar onze moeder toe en zijn leven heeft dusver eigenlijk in het teken van haar gestaan. Hij wil eindelijk gaan leven. Hij heeft eindelijk plannen buiten mijn ouders. Iets wat ik hem gun. Iets wat hem heel zwaar valt omdat ze hem in een houdgreep heeft. Maar het is zijn leven. Niet dat van haar. Het is wat mij betreft de hoogste tijd.
Ook ik heb nog steeds het gevoel dat ik me moet verontschuldigen voor de tijd die ik niet aan haar besteed maar aan de zorg overlaat. Mijn gezinsleven is zo hectisch dat ik daar helemaal geen tijd of energie voor heb trouwens, iets dat ook niet per ongeluk is leer ik nu in therapie. Maar evengoed, met mijn 44 jaar verander ik in een klein kind zodra mijn moeder mij dingen verwijt. En dat is vaker wel dan niet aan de orde. Het is voor mij geen gezonde situatie om te vaak in haar nabijheid te zijn. Ik weet zeker dat het voor mijn broer ook niet gezond is en hij ziet haar nu nog steeds zes dagen in de week.
De zorg heeft mij vrijdag avond ge-appt. Mijn moeder had ze verteld dat mijn broer deze vrijdag wel zou komen. Dat ze samen picolini’s zouden eten. Ze weigerde hen binnen te laten of de warme maaltijd die ze kwamen brengen aan te nemen. Ook vertelde ze hun die middag dat ze niet met haar naar de Aldi hoefde, want mijn broer zou zaterdag wel met haar gaan. Tegen mij zei ze dat de zorg deze vrijdag niet met haar naar de Aldi konden.
Nadat ze de zorg met de maaltijd heeft afgeslagen aan de deur heeft zij naar eigen zeggen een boterham gesmeerd en dat als avondeten gegeten.
Gevolgd dus, door een guilt trip aan het adres van mijn broer op zaterdag; ‘Ik heb op je gewacht en gehoopt dat je toch nog zou komen.’
Mensen. Dit is zó lastig! Ik vind het verschrikkelijk dat ze zo eenzaam is. Maar alle mogelijke hulp wat dat betreft weigert ze. Het is voor mij geen optie om dagelijks tijd met haar door te brengen. Ook voor mijn broer is het niet haalbaar dit nog lang zo vol te houden. Het valt hem steeds zwaarder.
We willen dat ze haar laatste jaren blij en verzorgd is. Hoe bereiken we dit zonder onszelf op te offeren?
Tijdens het doorspitten van de spullen in het oude huis de afgelopen week vind ik wat dingetjes. Tussen mijn vaders spullen vind ik onder andere een niet reanimeren penning.
Hier moet ik van huilen. Ik wist het! Handige Harry! Waarom droeg hij dat ding dan niet bij zich? Maar het zegt me ook dat alle beslissingen die hij heeft genomen en die ik samen met hem heb genomen de enige juiste zijn geweest.
Dan vandaag. Dinsdag 13 februari.
Mijn wasmachine is stuk en wordt vandaag vervangen. Dus ik ben thuis ipv bezig in mijn ouders oude huis en schrijf dit blog. De anxiety is real. Zoveel te doen, zo weinig tijd.
Mijn moeder stond zojuist opnieuw voor de deur. Opnieuw de weg kwijt. Deze keer herkende ze de hoofddeur van haar gebouw wel toen ik het terrein op reed. Ze wist ook dat ze op welke etage ze moest zijn en waar haar voordeur was.
To be continued….
Reactie schrijven