Het jaar 2023…
De twijfel of ik überhaupt wel een eindejaars blog wilde schrijven was groot. Wat mij betreft laat ik dit jaar zo spoedig mogelijk achter me en denk ik er zo min mogelijk aan terug.
Maar voor hen die mij goed kennen weten dat schrijven mijn zuurstof is en het feit dat ik sinds mijn vaders overlijden geen blog meer geschreven heb is dan ook een goede graadmeter voor hoe ik momenteel in mijn vel zit.
Ik start dit blog daarom met het volgende: Ik ben voor de hele wereld afwezig geweest de 2e helft van 2023 en zal dat ook de komende tijd nog zijn. Heel veel mensen willen weten hoe het gaat en ik kan mij voorstellen dat ook heel veel mensen zich afvragen waarom ik stil ben en niets van mij laat horen. 'It's not you, it's me.' Het is niets persoonlijks, ik heb er gewoonweg geen ruimte, tijd of energie voor. Alles is momenteel een taak en zelfs het kleinste dingetje voelt vaak als iets onoverkomelijks. Ik vraag hierin om begrip, geduld en tijd. Ik neem hiervoor ook de tijd. Dat heb ik niet alleen nodig maar dat verdien ik ook.
De kerstkaart traditie kon me ook niet boeien dit jaar en het grote Halloween feest dat we in Oktober vierden voor de meiden en hun vrienden, ter ere van hun verjaardagen, diploma’s en alle andere successen die ze dit jaar behaalden bracht me geen greintje plezier, alleen de wens dat het snel achter de rug zou zijn. Lusteloos, oververmoeid en snel overprikkeld is hoe ik de 2e helft van 2023 ervaren heb. Maar ik ken mezelf. Als ik de kerstkaart niet doe, als ik mijn eindejaars blog niet schrijf dan krijg ik daar over een half jaar, als de wolken weggetrokken zijn en de zon weer doorbreekt, waarschijnlijk zowel letterlijk als figuurlijk, spijt van.
En dus zijn we hier aanbeland. Het einde van 2023.
De kerstkaart is een AI Art versie geworden van ons gezin. Ik heb van alle gezinsleden om de beurt alle selfies, portretfoto’s en vakantiefoto’s van dit afgelopen jaar ge-upload in de AI Avatar App en gevraagd om kerst kunst en de app gaf me van iedereen 120 plaatjes terug. De leukste, of volgens de personen in kwestie de meest acceptabele, heb ik op een kerstkaart geplakt. Et Voila. Hier zijn we dan. Toch een kerstkaart, toch alle gezinsleden, geen georganiseer om iedereen op hetzelfde moment langer dan 30 minuten thuis te krijgen, geen klachten over thema’s, kleding, omgeving, want ja zo’n foto is iedereen achteraf altijd wel blij mee maar het heeft tegelijkertijd altijd nogal wat voeten in aarde voor dat zover is en eerlijk, dit jaar heb ik er het geduld en de energie niet voor.
Maar het jaar 2023 dus.
De eerste helft heeft iedereen wel meegekregen neem ik aan, maar hier een korte samenvatting;
Het begon heel goed eigenlijk, de jaarwisseling bracht ons hele gezin een hoopvol gevoel en een frisse start van het nieuwe jaar.
Een weekendje weg naar Texel in de eerste week van Januari met Alex, Mesika en Jules, dat we cadeau kregen van Wendy maakte het goede begin alleen nog maar beter en wij dachten oprecht dat 2023 een top jaar zou worden.
Ik was druk bezig met schrijven, mindfullness, affirmaties en dankbaarheid. We boeken een tripje naar Edinburgh voor onze trouwdag. Ook dat voelde goed, de allereerste keer dat we onze trouwdag echt zouden vieren met de aandacht die het verdient. De positieve groei in mindset, ontwikkeling, relaties binnen ons gezin, onze fysieke gezondheid die we in 2021 gestart waren, heel 2022 volhielden zou ook dit jaar onze prioriteit blijven, want al voelden we ons steeds beter (en veel beter dan de afgelopen 10-15 jaar), daar viel nog steeds heel veel winst te halen, te groeien en te verbeteren. En daarnaast werkte ik ook nog steeds parttime buitenshuis, voor de GGD.
Februari komt en daarmee het telefoontje dat mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis in verband met een hersenbloeding en een epileptische aanval.
Een spannende nacht op de IC volgt maar uiteindelijk is hij buiten levensgevaar en begint een revalidatietraject. Hij denkt op dat moment dat het 1993 is en het duurt heel lang voor hij een dieper en langduriger besef heeft dat we in 2023 zijn aanbeland, dat hij inmiddels gepensioneerd is, in de 70 is en al jaren niet meer in Den Helder woonachtig is. Zijn kortetermijngeheugen blijft erg kort. Elke dag opnieuw begrijpt hij niet waarom hij niet naar huis kan en waarom hij überhaupt in het revalidatiecentrum verblijft. Zijn tijd in het ziekenhuis kan hij zich niet herinneren, zijn huis in Heerhugowaard ook niet. Neerslachtigheid, iets waar hij sowieso enorm gevoelig voor is, neemt hem over.
Na mijn vaders ziekenhuis opname is het mij vrijwel direct duidelijk dat het met mijn moeder ook helemaal niet goed gaat. Na een gesprek met mijn broer is het duidelijk dat we haar naar de huisarts moeten krijgen.
In deze periode krijg ik veel steun van verschillende familieleden over de telefoon en whatsapp en dit heeft me echt geholpen om door te zetten en vol te houden.
De huisarts verwijst haar door naar Geriant en onderzoeken volgen. Ook wordt er nog voor de onderzoeken starten twee keer per dag tegen haar zin thuiszorg medicatie aanreiken ingezet, om te zorgen dat ze haar diabetes medicatie inneemt want haar waardes zijn compleet van de kaart.
Mijn moeder werkt nergens aan mee en ondertussen loopt de lijst met zorgen om haar welzijn in rap tempo op.
Ze heeft tussen februari en juni van 2023 verschillende incidenten waarbij ze denkt dat haar beide ouders nog in leven zijn, ze de weg kwijtraakt, schade rijdt aan haar auto en niet kan vertellen hoe dat gebeurd is, meerdere malen beschimmeld eten op tafel zet, we erachter komen dat ze al haar spaargeld (30.000 eu) weggegeven heeft aan de glazenwasser en haar diabetes medicatie verspreid over het huis bewaard (inclusief de pennen die in de koelkast bewaard moeten worden). Uiteindelijk halen we een shoppertas vol medicatie weg, van 2019 tot nu, dat ze verstopt heeft en nooit heeft ingenomen.
Mijn vader wijst mij intussen op vier verschillende momenten aan als de persoon die verantwoordelijk gaat zijn voor zijn medische beslissingen als hij dat zelf niet meer kan, zeer tegen de zin van mijn moeder, maar hij houdt, zelfs in zijn voortdurende constante staat van verwarring voet bij stuk.
Hij doet dit in het ziekenhuis na zijn bloeding, in het revalidatiecentrum na zijn ziekenhuis ontslag, later in het ziekenhuis vooraf aan zijn aneurysma operatie en opnieuw in het revalidatiecentrum als hij besluit niet langer behandeld te willen worden.
Het is misschien niet voor iedereen duidelijk maar mijn moeder en ik hebben al ons hele leven een moeizame relatie, getekend door onder andere haar jaloezie over mijn vaders liefde voor mij.
Natuurlijk is dit niet een emotie waar ze trots op was, die ze wilde voelen of waar ze mee te koop liep. En ongetwijfeld zal ook zij gevormd zijn door hoe zij haar eigen jeugd en leven ervaren heeft, haar eigen waarheden, iets waar ik geen weet van heb. Het heeft desalniettemin onze relatie gevormd en de gevolgen voor mijn zelfbeeld zijn enorm, ook vandaag nog.
Voor de mensen die ik hoor zeggen en denken: maar zo kennen we haar helemaal niet, zeg ik: ‘Gelukkig maar.’ Ik zal er hier niet verder op in gaan, ik wil graag eenieders persoonlijk beeld en gevoel voor haar intact laten en niet vervuilen met mijn persoonlijke ervaringen en gevoelens. Dat gezegd hebbende zijn er een aantal mensen die hier altijd van geweten hebben, het gezien hebben en het soms ook ervaren hebben. Vraag het mij, vraag het mijn kinderen, vraag het haar zusters. Ik ben wel bereid er één op één over te praten met hen die dit met een gevoel van verwarring lezen en daar mogelijk behoefte aan hebben.
Tussen de bedrijven door behaald Jules zijn zwemdiploma B en kort daarop zijn zwemdiploma C.
Eind februari dienen de verjaardagen van Tharanika (17) en Mesika (18) zich aan en vertrekt Louise voor een maand naar Senegal met school.
In Maart bezoeken Alex en ik Schotland voor onze dubbele anniversary… Onze 23e trouwdag en ons 28 jarig samenzijn.
Mijn vader ziet er enorm tegenop dat ik een paar dagen weg ga, mijn moeder wil dat ik het annuleer. Maar we gaan toch. Vijf dagen. De eerste 2,5 dagen lig ik daar met koorts op bed en de laatste 2,5 dagen doet Alex dat. Maar zelfs met het ziek zijn waren het een hele fijne vijf dagen van ons volledig kunnen richten op onszelf en elkaar in stilte, zonder onderbrekingen. Tijdens die dagen informeren ze me wel dat mijn vader koorts krijgt en uit bed valt, maar met een kuurtje is het allemaal snel onder controle.
Het lukt me enigszins om alles los te laten en we wandelen door Edinburgh, rijden een dag door Glen Coe en bezoeken Loch Ness.
Het is de 2e keer in twee jaar dat ik Schotland bezoek en ik begin ervan doordrongen te raken dat dit land me een soort stilte in mezelf brengt, een ongekend soort ontspanning, een plek is waar ik alles makkelijker los kan laten en ik me zo nietig voel en tegelijk zo volledig vol leven, iets dat ik nog nergens anders op zo’n niveau en zo makkelijk heb ervaren. En eerlijk, ik ben een persoon voor de zon. Geef mij alsjeblieft 30-40 graden, lekker. Ik ben ook erg gevoelig voor winterdepressies. Maar er is iets als ik mijn voeten op Schotse bodem zet en die lucht in adem dat wat met me doet, diep in mijn core. Heel bijzonder. En dus verwacht ik meer reisjes die kant op in onze toekomst.
In April komt ook Mariëlla’s verjaardag voorbij en ook zij wordt 18. Verschillende mijlpalen dus, twee kinderen 18 jaar, en we laten het allemaal zonder poespas voorbijgaan want niemands hoofd staat ernaar. Pasen komt en gaat.
Mijn vader is nog steeds in Schagen en vraagt dagelijks waarom en wanneer hij nou naar huis mag. Mijn moeder krijgt een Alzheimer en een Vasculaire Dementie diagnose, iets waar ze ontzettend boos over is en het niet mee eens is.
In April hoor ik ook van mijn neefje dat zijn vader, (mijn oom en mijn vaders jongere broertje) een lever en darmkanker diagnose heeft gekregen en nog max drie tot zes maanden te leven heeft. John die in Februari nog aan mijn vaders ziekenhuisbed stond is nu zelf erg ziek en we laten de broers met elkaar Facetimen zodat John het mijn vader zelf kan vertellen. Mijn vader is er stil van, mijn moeder vraagt of, tegen de tijd dat het zover is, hij daarboven alsjeblieft de groetjes wil doen aan zijn moeder, mijn oma Louise. Hij lacht en zegt dat hij dat zal doen.
Mijn neefje Tim en ik gaan in organisatie modus om zo spoedig mogelijk een broers en zus reunie te organiseren zodat ze elkaar allemaal nog eenmaal kunnen zien. Twee weken na de diagnose zouden we dat uiteindelijk gaan doen, locatie geboekt, iedereen uitgenodigd, verzorging voor de zieken geregeld. Alles was mooi in theorie. Maar in plaats van de drie tot zes maanden die John nog had bleken dat maar negen dagen… En terwijl ik onderweg ben naar Veghel met mijn vader voor een afscheid aan Johns bed overlijdt John tien minuten voor mijn vaders aankomst en tien minuten voor Thoms aankomst, mijn vaders en Johns oudere broer.
Een bijzondere dag, een nieuwe core memory, volgt. We zijn een hele dag samen in het huis van Rob, de jongste broer van Thom, John en mijn vader en zijn vrouw Ankie. En mijn tante Chris, die nog net wel op tijd was, de enige zus, de middelste van het hele stel, was er ook bij. Jaren heb ik haar niet gezien en als ik in haar ogen kijk, die doordringende blauwe ogen dan zie ik mijn vader maar vooral mijn oma en dat is het moment dat mijn tranen beginnen te stromen. Lieve lieve oma…. Wat mis ik je nog steeds. Die dag bestaat uit lachen en huilen en foute grappen die voor de meeste mensen veel te ver zouden gaan maar die niemand hier te gek vindt en waaraan John het hardste mee zou hebben gedaan als hij had gekund. We eten samen Chinees en ik rijd mijn vader weer naar Schagen. In de auto op de terugweg en in de dagen die volgen wordt duidelijk dat de reis veel te veel was voor mijn vader en hij geeft ook aan niet naar de begrafenis te kunnen gaan.
Deze dag voor mij is er één die op mijn netvlies gebrand staat, de afbeeldingen in mijn hoofd waar het me opvalt dat John mist en hoe de overlevende kinderen van mijn grootouders er voor elkaar zijn op deze dag en daarmee hun ouders en broertje John eren, een bijzonder stelletje bij elkaar en trots en liefde overspoelt me: Hier kom ik vandaan, dit is mijn familie.
In April krijgt Alex een email van Ancestry dat er een bericht is voor hem. Vijf jaar geleden deed hij een DNA test via Ancestry en daar kwam een match uit met een 2e graads nicht die hij een bericht stuurde. Deze nicht zou dat bericht pas vijf jaar later lezen, in April van 2023 en binnen 24 uur na het lezen van dat bericht staat onze wereld nogmaals op zijn kop. Alex biologische ouders zijn gevonden en vinden hem, op Facebook, nadat het nichtje op Ancestry ze heeft gebeld. Na 47 jaar heeft hij ze dan eindelijk gevonden! Zijn biologische moeder Gloria heeft net haar 75e verjaardag gevierd de dag ervoor en zijn vader is 83 jaar oud en leeft ook nog. En wat meer is, Alex blijkt 15 broers en zussen te hebben! Meerdere die sprekend op hem lijken en meerdere die sprekend op Louise lijken! Hoe bizar om jezelf na zoveel jaar opeens in bloedverwanten te herkennen! Binnen 24 uur na het eerste bericht ontmoeten Alex en zijn moeder elkaar over beeldbellen met hulp van onze Colombiaanse buuf Dora en haar man Marcelo.
Ondertussen rollen mijn vader, moeder, broer en ik, heel geleidelijk, doordat we dagelijks zoveel tijd met elkaar moeten doorbrengen omdat beide ouders zoveel zorg en begeleiding nodig hebben die zeker in het geval van mijn moeder nog lang niet op gang of rond is, in een oude ongezonde schadelijke gezinsdynamiek, en vervallen we in oude patronen. Langzaam maar zeker brokkelt al mijn moeizaam opgebouwde zelfvertrouwen af.
Ik stort in, stop met werken en geraak zelfs steeds neerslachtiger en ben continu zeer oververmoeid.
Hierdoor begin ik dingen te missen die thuis spelen met mijn kinderen met alle gevolgen van dien. Maar daarover later meer.
Onze poes Sita bevalt van een doodgeboren kitten en is daar zo overstuur door dat ik Stichting Zwerfdier bel en vraag of ze misschien moederloze kittens hebben. Dat hebben ze maar ze vragen of Sita naar het nestje kan in plaats van het nestje bij ons. Dit is bij een Katten pleeggezin thuis. Ik ga akkoord en als ik Sita breng blijken de mensen volgens het naambordje naast de voordeur Wies en Cees te heten. En ik krijg krijg kippenvel. Mijn oma Louise werd Wies genoemd en mijn opa heette Cees. Sita zorgt daar 10 weken voor vier gedumpte kittens en is enorm gelukkig dat ze haar babies heeft gevonden.
In Mei werken we richting mijn vaders thuiskomst. We verhuizen zijn slaapkamer naar beneden, werken hard om alle thuiszorg rond te krijgen en geaccepteerd te krijgen door mijn moeder. Zij vindt de hulp niet nodig, ze kan zelf voor mijn vader zorgen. Zijn artsen weigeren hem naar huis te laten gaan onder haar zorg, ze vinden haar een gevaar voor zijn gezondheid op basis van wat ze in het revalidatiecentrum zelf van haar gezien en opgemerkt hebben.
De psycholoog in het revalidatiecentrum legt samen met mij aan mijn vader uit, die wel alleszins redelijk is maar het elke dag weer vergeten is wat we de dag ervoor hebben besproken, wat mijn moeders diagnose is. In de hoop dat de herhaling het zal doen beklijven. Het verdrietige is dat je iemand steeds opnieuw slecht nieuws verteld en hij er keer op keer veel verdriet en stress van krijgt. Iets dat mijn hart breekt, maar wat nodig is om hem te doen begrijpen dat mijn moeder inderdaad niet in staat is om voor hem te zorgen ook al vertelt ze hem zelf steeds van wel.
Ik schrijf en publiceer mijn 4 Mei verhaal van 2023: Eerst schieten en later vragen...
We bezoeken mijn tante Greet voor haar 80e verjaardag in Roden. Mijn moeder heeft meermalen aangegeven dat ze graag naar haar zus verjaardag wilde en Louise en ik hebben haar daarheen gereden. Omdat mijn moeder tijd niet meer kan inschatten wil ze na 20 minuten alweer weg, onrustig en dwingend want ze moest weer naar huis omdat ze dit nog moet doen voor mijn vader en dat nog moet doen voor mijn broer. Haar dag was leeg, er waren geen verplichtingen, maar ze kon dit niet loslaten. Voor haar gevoel waren we al uren in Roden en we moesten echt alweer op huis aan. Uiteindelijk weten we het te rekken tot zo'n anderhalf uur en dan verlaat ze nog net niet op eigen houtje het appartementen complex om haar weg naar huis te vinden. Aangespoord door haar innerlijke onrust. Vlak voor vertrek maak ik met mijn geliefde camera een mooie foto van de drie overgebleven zusjes Cusell. Een foto waar ik heel blij mee ben.
Onze hond Clara, mijn vaders hond voor ze bij ons kwam wonen jaren geleden, overlijd. We vertellen hem dit niet.
Mijn vader gaat een weekendje naar huis om te ‘oefenen.’
Dit is vooral om te ervaren of hij het aandurft en waar we tegenaan lopen qua zorg. En dus wat we nog in orde moeten maken voor hij definitief naar huis gaat. Hij klaagt over buikpijn en de verpleging in Schagen denkt dat dit door obstipatie of zenuwen komt.
De dagen die volgen blijft hij klagen over buikpijn en Donderdag, vlak voor het 2e oefenweekend, belt de verpleging me dat ze een blindedarmontsteking vermoeden en dat ik hem moet halen in Schagen en hem naar Alkmaar moet rijden, naar de EHBO van Noord West.
Daar aangekomen volgt al snel de conclusie dat het geen blindedarmontsteking betreft en we kunnen wel weer gaan. Mijn vader is ook even pijnvrij en vraagt me waarom we in het ziekenhuis zijn. Ik vertel hem dat het is vanwege zijn buikpijn. Hij geeft aan dat dit al twee dagen over is maar dat het echt beestachtig was. Het is niet al twee dagen over, de hele autorit verging hij van de pijn. Ik leg uit aan de EHBO arts dat zijn korte termijn geheugen niet in orde is, dat hij nooit klaagt en dat hij nu al een week vergaat van de pijn en dat ook benoemd dus er moet wel iets aan de hand zijn. En dat ik niet terugga naar Schagen met hem voor ik meer weet. Ze besluiten tot een buik echo en boy oh boy, ik ben geen arts maar zodra ik het beeld zie weet ik dat er iets aan de hand is. De echoscopist gaat de arts halen en terwijl de arts uitlegt een verdikking te zien die er niet hoort te zijn onderbreek ik hem: ’Aneurysma.’
Met verbazing bevestigt hij dit. Ja vraag me niet hoe ik dit wist. Maar ik wist het meteen.
En de moed zinkt mij en mijn vader in de schoenen. Aneurysma is een doodsvonnis in mijn familie. Aan beide kanten. Zo is onze ervaring met die ellendige dingen.
Het aneurysma is verantwoordelijk voor de buikpijn. Hij is enorm groot en staat op knappen. Mijn vader mag niet meer lopen en moet zich rustig houden, hij besluit zich te laten opereren en neemt afscheid van mij en mijn moeder en broer en Alex. Hij zegt: ’Als ik John zie dan weet ik dat het niet gelukt is.’
Maar hij ziet John niet en wordt de volgende morgen opgewekt wakker. Dan volgt er een infectie, gevolgd door een delier. Hij gaat snachts spoken door de ziekenhuis wandelgangen, trekt meer dan eens alle slangetjes eruit en is enorm in paniek en verward en opnieuw breekt mijn hart.
Hij komt na anderhalve week terug in Schagen en herkent zijn kamer daar niet.
Na een paar dagen kan hij zich het ziekenhuis en het aneurysma en de operatie niet meer herinneren en elke keer dat hij de dicht geniete rits van borst tot onderbuik ziet onder zijn shirt schrikt hij zich een ongeluk. Opnieuw moet hij een revalidatie traject in.
Twee dagen na zijn terugkeer geeft hij bij de arts aan niet meer naar huis te willen, hij durft dat niet aan en ervaart ook dat mijn moeder te veel van hem vraagt qua energie en dat hij dit gewoon niet meer heeft. Bezoekjes? Ja, hij mist haar. Samenwonen? Nee, dat trekt hij niet langer.
Hij vraagt de arts een permanente plek voor hem te vinden in Schagen. De arts vraagt mijn vader of hij in de toekomst nog behandeld wil worden voor dingen. Hij antwoord duidelijk van niet en ik word geïnformeerd en moet toestemming geven voor de wijziging van richtlijn in zijn dossier. Ik geef akkoord en denk aan mijn moeder die dit niet gaat begrijpen.
De dag er na word ik weer gebeld. Mijn vader is gevallen en ze zijn bang dat hij zijn heup heeft gebroken. Dit blijkt niet het geval gelukkig, maar hij heeft wel weer buikpijn. Na onderzoeken door de arts in het revalidatiecentrum trekken we de conclusie dat de aneurysma prothese kapot is gegaan door de val: mijn vaders buikholte loopt vol met bloed. Mijn vader geeft aan naar het ziekenhuis te willen en de revalidatiearts vraagt hem verbaasd of hij zich bedacht heeft en toch wel behandeld wil worden. Hij lacht haar nog net niet uit. Nee echt niet. Het is klaar, hij is opgelucht. Lekker naar het ziekenhuis, net zoals zijn vader, morfine en lekker slapen.
Dat kan ook gewoon in het revalidatiecentrum geeft de arts aan en met enige ergernis als dit besef doordringt vraagt hij de arts waarom hij dan nog niet slaapt.
Mijn broer en moeder en mijn neefje Tim en zijn vriendin komen om afscheid te nemen. Louise en Mesika drinken die avond een biertje met hem. Tharanika komt de dag erna thuis uit Montenegro en bezoekt hem direct en verteld over haar toekomstplannen en neemt afscheid. Dora en Marcelo komen langs en mijn vader spreekt zijn laatste Spaanse woorden.
Vanaf Zaterdag slaap ik naast hem tot hij Dinsdagavond rond 21:30 overlijdt terwijl de klanken van zijn Griekse muziek afspeellijst door zijn kamer klinken.
De uitvaart volgt en kort daarop is Jules jarig.
Onze jongen alweer 8 jaar en ook deze verjaardag vieren we niet.
Tharanika slaagt voor haar HAVO diploma en we bezoeken met trots haar diploma uitreiking.
Onze poes Tokio bevalt van drie gezonde kittens en de juf van Jules adopteert een van de katjes en een andere juf de andere. Ook derde zijn we zo kwijt en daarna laten we Tokio steriliseren.
We gaan zes dagen naar Denemarken en ook Aarathy gaat mee. Even eruit met z’n allen. Mijn moeder denkt achteraf dat we meer dan twee maanden weg zijn geweest: haar besef van tijd is compleet weg.
Als we terugkomen uit Denemarken blijkt ons hele dak zo lek als een mandje. Altijd leuk als je net lekker iets te enthousiast bent bent geweest met je geld op vakantie, maar ja, zo gaan die dingen altijd. Gelukkig is ons hele dak gedaan en op tijd af voor het slechte weer ons land bereikt. Alle dakpannen zijn vervangen, het ziet er weer tiptop uit en kan weer zeker 30 jaar mee.
Mesika mag afrijden en haalt direct de eerste keer haar rijbewijs. Wat een toppertje en wat een opsteker.
We houden ons de rest van de zomer rustig en Jules start na de vakantie in de 3e klas van de Vrije School, oftewel groep 5.
Omdat we alle verjaardagen en mijlpalen zoals diploma’s en rijbewijzen niet gevierd hebben besluiten we een Halloween feest te geven en mogen de dames iedereen uitnodigen die ze maar willen, compleet met bar, cocktails, suikerspinnen, churro's, taco's, Trick or Treating en een Haunted House
Ik beleef hier helemaal geen plezier aan. Nul komma nul. Ik ben supersnel overprikkeld, trek me veel terug, ben extreem moe, extreem onzeker, trek elke actie, gedachte, mening die ik heb in twijfel. Ik gaslight mezelf, 24/7 en het is dodelijk vermoeiend. Ik ben snel geïrriteerd, angstig en overspannen. Ondertussen ben ik hiervoor in Juni al naar de huisarts geweest en sta ik op de wachtlijst bij een psycholoog. Hier ben ik in November gestart en er is een diagnose gesteld. Er is wel wat werk aan de winkel, veel uit te pakken, veel te helen.
Sita bevalt opnieuw van een nestje, vier stuks en allemaal gezond. Ik heb nog niet eerder kittens in huis gehad met kerst en ik kan je zeggen het is geen succes voor de kerstversiering… Wel voor de kittens, zij hebben de tijd van hun leven, maar de boom is al een paar keer om gegaan. Ze zijn wel ontzettend lief en leuk en schattig en aaibaar. Behalve Sita en Tokio hebben we ook nog steeds onze enorm grote gecastreerde oranje knuffel kater Saga. Hij vind al die kittens maar niets, maar tolereert ze wel en af en toe, als hij er zin in heeft, doet hij ook een pedagogische opvoedpoging, wat hilarisch is om te zien. Vorig jaar hadden we ook nog onze poes Malin. Zij is een kat die helemaal niet houdt van andere katten en het gaf haar heel veel stress. Daarom woont zij nu bij Louise in Amsterdam, tussen de studenten. Hier is ze helemaal opgebloeid wat ontzettend leuk is om te zien.
Van Links naar Rechts, van boven naar beneden: Malin, Saga, nog een x Saga, Sita en Tokio.
In 2023 maak ik ook weer veel foto's: bij een voorstelling van Louise haar HBO klas in Amsterdam en verschillende voorstellingen van Dentro.
Intussen heeft mijn fysieke afwezigheid in de eerste zes maanden van 2023 en mijn mentale afwezigheid in de 2e helft van 2023 een zware wissel getrokken op alle kinderen. Inclusief Louise die wel het huis uit is maar evengoed, zo blijkt, behoefte heeft aan haar moeder en haar mist.
Jules gaat niet zo lekker en ook daar moeten we nu wat hulplijnen voor gaan inzetten, iets waar we inmiddels druk mee bezig zijn.
Mariëlla is vastgelopen op school en moest vorig schooljaar stoppen. Ze is dit jaar weer begonnen en het lijkt nu beter te gaan.
In 2024 gaat er voor Mariëlla een en ander veranderen. De verwachting is dat ze in het eerste kwartaal van 2024 begeleid gaat wonen en daar verdere life skills gaat leren. Heel tof en heel spannend!
Mesika… Mijn lieve Mesika… Daar heb ik echt een paar steken laten vallen. Natuurlijk weet ik wel dat ik maar zoveel tegelijk kan dragen en ik ben daarin heus wel vriendelijk naar mezelf, maar dat neemt niet weg dat ze me heel erg nodig had en heeft. Het is haar verhaal en ik ga er verder niets over opschrijven in dit blog. Ik houd zielsveel van dat meisje, ik heb grote zorgen maar ook grote hoop voor haar. Inmiddels is ze hard aan het werk aan haar herstel en ik ben super trots op haar.
Tharanika heeft de afgelopen jaren keihard gewerkt. Aan school, aan verwerking en daarmee aan zichzelf en het resultaat is transformerend en prachtig. Ze heeft momenteel een tussenjaar, werkt veel met ouderen in zorgcentra zoals waar mijn vader verbleef en blijkt daar een enorm hart voor te hebben. Ze is begonnen met rijlessen en heeft sinds drie maanden verkering. 2024 gaat voor haar een veel belovend jaar worden volgens mij!
Alex heeft het naar zijn zin bij zijn huidige werkgever waarvoor hij wekelijks naar België rijdt. Hij is nu Senior NetSuite Consultant en groeit steeds meer in zijn rol. 2024 is voor hem het jaar dat hij zijn biologische familie gaat ontmoeten. We zijn van plan in het voorjaar van 2024 naar Colombia af te reizen.
Onze liefde, huwelijk, relatie is wat me in het dagelijks leven overeind houdt. Ik betrap me er regelmatig op hoe dankbaar ik ben voor ‘ons’ en als ik terugkijk op onze 28 jaar samen met alle ups en downs en de achtbaan waar we al zolang samen inzitten dan verwonder ik me soms over de weg die we samen hebben afgelegd en ik besef me zo goed dat ik dit leven met niemand anders zou willen doen.
Het filmpje begint met de foto waarvan ik denk dat het de allereerste bestaande foto moet zijn waar we beide op staan. Ik zal ongeveer 8 jaar zijn geweest. Alex is mijn anker in dit leven en wat heb ik op hem moeten maar vooral mogen leunen dit afgelopen jaar. Ontzettend dankbaar en vol liefde voor hem, voor ons.
Over mijn vader wil ik het volgende nog kwijt; De periode tussen zijn hersenbloeding en zijn overlijden heb ik als een enorm geschenk ervaren. De bezoeken en tijd die ik met hem doorbracht zonder mijn moeder waren ontzettend warm, liefdevol en waardevol. Zijn scherpe gevoel voor humor is altijd intact gebleven en hij had mooie gesprekken met mij over zijn eigen jeugdherinneringen, herinneringen aan ons gezin toen mijn broer en ik nog klein waren en zijn wensen voor mijn heden en toekomst. Het was een zware periode, maar wel één die ik, achteraf, niet had willen missen en meeneem in mijn rugzakje van dierbare herinneringen aan mijn vader.
Onze wens is een jaar van voorspoed, goede gezondheid en vrede voor iedereen. Meer wederzijds begrip, meer verdieping en verbinding zonder oordelen of veroordelen. Meer luisteren, horen en leren. Minder reageren, meer observeren en bedachtzaamheid.
Meer liefde.
We wensen iedereen hele fijne dagen en een heel gelukkig 2024.
Veel liefs van Mirjam en ons hele gezin.
Reactie schrijven
Monique lam-Pielage (zondag, 24 december 2023 21:37)
Wij wensen jullie fijne feestdagen en dat 2024 een mooier en rustiger jaar voor jullie mag worden. Warme groet uit Harderwijk
Ilona (maandag, 25 december 2023 19:59)
��
Wendy (zaterdag, 30 december 2023)
Fijne jaarwisseling en op naar een rustig maar fantastisch 2024 !!!